Epilog

                                                                  * 2 lata później *

- Thiago, chodź do mamusi - zawołałam swojego synka. Przybiegł szybko do mnie i mocno wtulił się we mnie. Nigdy bym nie pomyślałam, że dam radę wychować dwójkę dzieci, ale z pomocą wspaniałego męża i kochanej córki, wcielającej się w rolę starszej siostry, okazało się to bardzo łatwe. Pocałowałam małego w głowę. Kątem oka dostrzegłam opierającą się o framugę Suzie. Uśmiechnęłam się do niej szeroko i zawołałam do siebie. - Jak w szkole było?
- Fajnie, jak nigdy.
- Co robiliście?
- Ogólnie to hiszpański prawie cały dzień. Dzisiaj mieliśmy małe święto szkoły.
- Uuu, musiało być ciekawie.
- Pani Isabel ciekawie to poprowadziła.
- Wszystko już z nią okej?
- Teraz jestem jej ulubioną uczennicą - pochwaliła się.
- Cieszę się skarbie - pocałowałam ją w policzek. - Weźmiesz Thiago na spacer? Tylko nie dalej niż do parku.
- Dobrze mamo - wzięła brata za rączkę i szybko wyszli z domu. Alleluja. Chwila spokoju. Ułożyłam się wygodnie na kanapie, wzięłam leżącą na stoliku książkę i zanurzyłam się w lekturze. Przeczytałam kilka rozdziałów i zasnęłam. Miała taki przyjemny sen, że spotykam najlepszego piłkarza na świecie... Ale ten sen był realny. Ba, ja mieszkałam z tym piłkarzem, byłam jego żoną! Mieliśmy wspólne dziecko! Byłam w krainie snu, gdy poczułam dotyk na czubku głowy. Otworzyłam gwałtownie oczy i zobaczyłam pochylającego się nade mną Leo. Przestraszył się i odskoczył, a ja wybuchłam śmiechem.
- Ładnie to tak straszyć męża? - spytał tym gardłowym głosem, od którego dostawałam gęsiej skórki.
- Mnie wolno - podniosłam się szybko i pocałowałam namiętnie.
- Sypialnia? - spytał.
- Kuchnia? - zaczęłam się z nim droczyć.
- Coś nowego? W sumie... Jak dla mnie spoko - uśmiechnął się i szybkim ruchem wziął mnie na ręce. Stłumiłam śmiech i po kilku sekundach byliśmy w kuchni. - Stół, blat?
- Wybieraj - zdjął z siebie koszulkę i rzucił ze siebie. - Poczekaj! - krzyknęłam i pobiegłam zamknąć drzwi na klucz. Truchcikiem wróciłam do kuchni. - Chcesz, żeby dzieci wiedziały co robimy?!
- Raczej nie - zaśmiał się i posadził mnie na stole.
- Szybko podjąłeś decyzję - zaśmiałam się. Spojrzał na mnie łobuzersko i ściągnął ze mnie koszulkę. - Potrafię się rozebrać.
- Ale ja robię to lepiej - pocałował mnie namiętnie. Nasze języki szybko splotły się ze sobą. Nikt nie mógł nam przeszkodzić. Zsunęłam powoli z siebie szorty, cały czas patrząc na reakcję męża. Pocałował mnie w brzuch, odruchowo przegryzłam wargę i cicho jęknęłam. Leo rozebrał się do naga, a ze mnie zdarł całą bieliznę.
- Mój ulubiony komplet!
- Kupię ci więcej - ręce mu się trzęsły, chciał w tamtym momencie tylko jednego, a ja ciągle go dekoncentrowałam. Poczułam ból, który szybko przerodził się w rozkosz. Leo pasował do mnie idealnie pod wszystkimi względami. Jęczałam cicho, co bardzo zadowalało mojego męża.
Leżałam na stole zmęczona jak nigdy. Argentyńczyk zaczął robić obiad.
- Chcę więcej - westchnęłam cicho.
- Zawsze i wszędzie, ale za chwilę wracają dzieciaki. Chyba nie chcesz, żeby zobaczyli nagich rodziców w jakiejś nietypowej pozycji na stole, co? - zaśmiał się. Wyobraziłam sobie tą sytuację i przestraszyłam się.
- Nigdy!
- Jesteś tylko moja, jeszcze dzisiaj udowodnię ci to - wymruczał mi tuż przy ustach.
- Nie mogę się doczekać.

Jejku tak bardzo dziękuję, że byliście :') Łezka się w oku zakręciła, gdy pomyślałam, że to koniec... Ale przynajmniej happy end jest :) Zapraszam na Neymara i Bartrę, potem Ramosa :) Mam nadzieję, że z ogromną chęcią będziecie następne blogi czytać :')