Rozdział 9

             Pisk opon, krzyk, ogromne zamieszanie... To zapamiętałam najlepiej z tamtego wydarzenia. Stałam na chodniku i patrzyłam prosto na bezwładnie lecące nad maską ciało Colina. Żołądek miałam w gardle. Potem odgłos łamiących się od upadku kości. A ja? Tylko stałam i nie mogłam się ruszyć. Spojrzałam na Leo. Jego mina była okropna. Kątek oka widziałam, że mój mąż oddycha. To było jak uderzenie w twarz. Nagle oprzytomniałam i pobiegłam do niego. Kierowca samochodu już stał przy nim. Rzut oka na Leo, dalej nic nie robił.
- No rusz się i zadzwoń po pogotowie! - krzyknęłam automatycznie ze łzami w oczach. Spojrzałam na zmasakrowane ciało męża. Dotknęłam delikatnie jego policzka i łzy same spłynęły mi po poliku. A potem najgorsza rzecz jaka mogła się wydarzyć. Miejsce, gdzie do tej pory stał Leo zajęła Suzie. Patrzyła na swojego ojca ze strachem w oczach. Całe szczęście Argentyńczyk odciągnął małą, żeby nie widziała tego. Po chwili przyjechała karetka i jakoś szybko to minęło. Bezpiecznie przenieśli Colina do pojazdu, powypytywali co się stało i pojechali do szpitala. Leo zabrał Suzie do Andresa, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. Zachował zimną krew i zajął się moją córką. Kiedy karetka zniknęła za zakrętem zobaczyłam mężczyznę siedzącego na krawężniku z głową schowaną w dłoniach. Usiadłam obok niego ścierając łzy.
- Tak mi przykro... - wyszlochał. - Ja nie chciałem... Jechałem wolno przecież.
- Rozumiem pana.
- Ja nie chciałem... On tak nagle wyskoczył na ulicę, a ja od razu zacząłem hamować...
- Już spokojnie. On żyje - sama w to nie mogłam uwierzyć, ale Colin przeżył to zderzenie.
- Matko boska... Przecież ja pójdę do więzienia, a nie mogę... Mam trójkę dzieci do wychowania - szlochał.
- Niech się pan uspokoi, wstawię się za panem i nie pójdzie pan do więzienia - spojrzał na mnie swoimi błękitnymi oczami, teraz czerwonymi od płaczu. Gdyby nie ta sytuacja, gdybym była samotna, stwierdziłabym, że mężczyzna to niezłe ciacho i na pewno próbowałabym nawiązać z nim znajomość. Ale nie było czasu teraz na to.
- Zawiozę panią do szpitala...
- Dobrze.
Pojechaliśmy do szpitala, który wskazał nam ratownik z karetki. Przestraszony kierowca jechał bardzo wolno, bał się powtórki sprzed godziny. Ale nie miałam mu tego za złe. Rozumiałam co teraz czuje. Kilka minut później byliśmy na miejscu. Szybko wysiedliśmy z samochodu i poszliśmy do szpitala. Wysłałam Leo SMSa, że jestem u Colina. Mężczyzna poszedł usiąść, a ja podeszłam do recepcji.
- Szukam męża... - zaczęłam niepewnie. Kobieta za ladą spojrzała na mnie i przewróciła oczami.
- Nazwisko?
- Black. Colin Black. Przywieźli go z wypadku.
- Tak, widzę.
- Co z nim?
- Jest na chirurgii, zaraz będzie miał operację - zrobiło mi się słabo, poszłam usiąść koło kierowcy.
- I jak? - spytał.
- Właśnie ma operację...
- Może to nieodpowiedni moment, ale jestem Victor - podał mi rękę.
- Miranda - odpowiedziałam na jego gest i próbowałam uśmiechnąć się. Po godzinie przyjechał Leo. Podeszłam do niego i mocno go przytuliłam. Pocałował mnie w głowę.
- Będzie dobrze.
- Wiem, ale to nie zmienia faktu, że nas nakrył. To koniec...
- Ale czy tego nie chcieliśmy? - wyciągnął mnie na długość ramion i spojrzał mi w oczy. - Przecież chciałaś zakończyć to małżeństwo.
- Ale nie tak...
- Wiem... - drzwi od sali operacyjnej otworzyły się i wyszedł przez nie zmęczony lekarz.
- Pani... - spojrzał na jakiś dokument. - Pani Black? - podeszłam do niego zdenerwowana. Leo szedł za mną, Victor jako ostatni w rzędzie.
- Co z moim mężem? - spytałam przerażona.
- No niestety nie mam dobrych wiadomości. Wypadek był bardzo poważny i pani mąż ma złamany kręgosłup - cios w samo serce. - Oprócz tego nogi i kilka żeber - Przełknęłam gule w gardle.
- Czy... - odchrząknęłam. - Czy on będzie chodził? Czy w ogóle będzie normalnie żył?
- Nie mogę tego obiecać niestety. Możliwe, że pani mąż będzie jeździł na wózku inwalidzkim. Jeżeli wybudzi się ze śpiączki.
- Jakiej śpiączki?!
- Podczas zderzenia doszło do uszkodzenia tworu siatkowatego. Pacjent powinien się wybudzić, ale naprawdę nie mogę tego obiecać.
- Dziękujemy - odparł Leo. Ja nie byłam w stanie nic powiedzieć, nawet ruszyć się. Dopiero silne ramiona Leo zmusiły mnie do ruchu. Poszłam nieprzytomna za nim. Zauważyłam tylko policję wchodzącą do budynku. Podeszłam do jednego z nich i opowiedziałam w jak największym skrócie to co się wydarzyło i poprosiłam o uniewinnienie Victora. Dobrze, że Suzie tutaj nie ma, nie uspokoiłabym jej. Właśnie, Suzie..
- Gdzie jest mała? - spytałam Leo.
- U Andresa, nie pamiętasz?
- Pytała o Colina? - patrzyłam nieprzytomnym wzrokiem przed siebie.
- Powiedziałem, że miał wypadek i jest w szpitalu, ale od razu dopowiedziałem, że niedługo wyjdzie - spojrzałam na niego i przyciągnęłam do siebie. Pocałowałam go.
- Dziękuję - powiedziałam przez łzy.
- Za co?
- Za to, że jesteś teraz ze mną... Będę musiała zaopiekować się Colinem... Chyba nie powinniśmy... Nie powinniśmy być teraz razem. Musimy odpocząć. Moje częste kontakty z mężem popsują naszą relację... - zatrzymał się i spojrzał na mnie zszokowany.
- Ty chyba sobie żartujesz! - krzyknął. - Nie zostawię cię teraz. Nigdy cię nie zostawię. Kocham cię i pomogę ci z mężem.
- Nie chcę, żebyś robił coś, wbrew woli.
- Nie będę... To przeze mnie Colin tu jest i nie chcę mieć na sumieniu, że mu nie pomagałem - pocałowałam go w obojczyk i rozluźnił się trochę.
- Chodź do domu... Odbierzemy Suzie i odpoczniemy, bo czekają nas ciężkie chwile - westchnęłam i wyszliśmy ze szpitala.

Ha, i przyznać się, kto myślał, że to właśnie tak się skończy? :) Przepraszam, że krótko, ale chcę trochę więcej rozdziałów napisać :) Ale obiecuję, że jubileuszowa "10" będzie długa :) I zauważyłam, że teraz pełno naszego Colina w jakiś reklamach w internecie xd